Juf Coos gaat met pensioen
Bron: Hoogeveensche Courant
Foto: Peter Nefkens
Openbare basisschool De Bosrand in Kerkenveld zal er even aan moeten wennen: Coos Dekker staat niet meer voor de klas als juf, maar staat voortaan aan het hek als oma, wanneer ze haar kleinkind naar school brengt. Coos Dekker is 65 jaar en heeft besloten te stoppen. „Ik heb er bewust voor gekozen, want ik ben nu nog gezond", geeft ze als verklaring.
De inwoonster van Kerkenveld gaat de leerlingen uiteraard missen en dat lijkt wederzijds. Op het moment van het interview, eerder deze week, zijn de leerlingen blij dat Coos nog even terug is. En niet alleen de jeugd, maar ook de collega’s. Niet voor niets werd het donderdag een daverend afscheid, ook al vond dat vanwege corona in aangepaste vorm plaats zonder receptie.
„Het voelt heel goed om nu te stoppen, ik laat alle papieren tijgers met liefde achter me", verwijst ze naar al die administratieve handelingen die het onderwijs in zijn geslopen. Coos Dekker groeide op in Meppel, waar ze vanuit de Parklaan bij het Wilhelminapark altijd dicht bij school woonde. „Eerst kleuterschool het Waterhoentje, daarna de lagere Zuiderschool en vervolgens de Rijks HBS. De Pedagogische Academie stond in Meppel, maar die lag wel anderhalve kilometer van mijn huis", zegt ze lachend. Terugkijkend geeft ze aan dat dit zeker mee heeft gespeeld in haar keuze het onderwijs in te gaan, al leek het haar in die jaren ook wel gewoon leuk. Achteraf bleek het een gouden greep.
Werkgelegenheid
Vanuit die PA kon ze volop kiezen uit scholen om te werken, het werd de Monteverdischool in Zwolle. Ze weet het nog precies: „Het was 2 juni 1976 toen ik aan het werk ging, precies op tijd, want kort daarna kwam de klad in de werkgelegenheid in het onderwijs." Ze werkte er 6,5 jaar, verhuisde naar Kerkenveld en moest om die reden stoppen. „Je werd geacht in de plaats van de school te wonen, zo was dat in die tijd. Ik heb 9 jaar thuis gezeten, maar dat was heel mooi, want in die jaren kregen we twee kinderen. Ik bracht mijn kinderen naar school en zo ben ik eigenlijk zonder sollicitatie De Bosrand ingerold."
Coos is nooit een dag met lood in de schoenen naar school gegaan. „Met kinderen werken is gewoon geweldig, lessen bedenken is hartstikke leuk. Er wordt hier gewoon goed onderwijs gegeven, de betrokkenheid van de leerkrachten is mooi, wat dat betreft had ik hier nog heel lang door kunnen gaan." Obs De Bosrand heeft de laatste jaren een flinke groei doorgemaakt.
Als leerkracht genoot ze het meest van vakken als rekenen en taal, gymnastiek was niet helemaal haar ding. „Dat liet ik graag aan anderen over, daarom is het soms handig als je een duo-partner hebt die juist weer goed is in andere dingen; dat komt de kinderen alleen maar ten goede", is haar overtuiging. „Maar ik kreeg wel eens de vraag hoor van kinderen: ‘juf, wanneer kom jij eens gym geven?’ Als ik maar contact heb met de kinderen, die interactie is zo mooi."
Capaciteit
De jeugd van nu is meer open dan in de jaren zeventig. „Ze vragen meer, maar het is belangrijk om te proberen iedereen naar de eigen capaciteit te laten werken. De kinderen kunnen hier wel zo hoog klimmen als ze willen. Als je een middag IPC hebt, (International Primary Curriculum, PN), dan ben je veel met de kinderen aan het praten, zij kunnen al hun ideeën in die les stoppen." IPC verbetert het leren van de kinderen en gaat vooral uit van het plezier.
De opkomst van computers en internet maken het onderwijs in de ogen van Coos tot een feestje. Zelf ging ze altijd mee met de technologische ontwikkelingen. „Maar ik ben pas tevreden als de kinderen mij de baas zijn. Dat kan heel snel, want de kinderen leren het allemaal heel vlot. Het is enorm belangrijk dat ze hun digitale capaciteiten meenemen naar het middelbaar onderwijs. Werken op papier is leuk, met als voordeel dat je mooier leert schrijven, maar nu zit er veel meer snelheid in en kun je vlot feedback geven." Ze geeft als voorbeeld dat sneller ingespeeld kan worden op fouten. „Maar fouten maken dat moet! Als ze alles goed doen, doe ik iets fout. Een fout is pas fout als je er niets mee doet.’
Geborgenheid
En dan tot slot nog even over De Bosrand, Coos wijst op de slogan die aan de muur hangt: Optimale ontwikkeling en geborgenheid. „Dat wordt hier allemaal in de praktijk gebracht. We hebben hier allemaal korte lijnen, er bestaat een driehoek personeel, ouders en leerlingen. Hoe mooi is dat! Zonder ouders kun je de kinderen niet optimaal helpen. Ik vind ouders heel belangrijk. In 1976 kwamen de ouders de school niet in, dat is nu heel anders, al zijn er door corona nu toch vooral hekgesprekken."
Voor Coos breekt een nieuwe periode in haar leven aan, samen met haar man uiteraard. Wat gaat iemand zonder echte hobby’s doen? „Ik verzin wel weer wat, er ligt een hele wereld voor mij open. We gaan samen dingen doen, dat is toch een feestje?"